W cieniu dobrego drzewa

Niegdyś ludzie – kiedy jeszcze żyli w rytmie natury i w zgodzie z nią, a nie przeciw niej – uważali (a może... wiedzieli?), że drzewa mają duszę, świadomość, że czują jak każda żywa istota. Wierzyli również w ich wielką moc, życiodajną lub niszczycielską, zależnie od tego, jak się je traktowało. Jeśli człowiek okazywał im szacunek, dbał o nie, mogły dla niego uczynić wiele dobrego.

izmu, zwłaszcza jednak głowy.

Jodła
To drzewo odrodzenia kojarzone przez naszych przodków z symboliką początku. Wedle nich wiązało się z odnową ciała i duszy, leczyło rany po ciężkich przejściach. Przypominało, że to, co się stało, nie oznacza końca świata – tego naszego, wewnętrznego. Że na ruinach powstają nowe budowle, często mocniejsze i piękniejsze od tych dawnych, które obróciły się w gruzy. Współcześni ezoterycy dodają, że drzewo to łagodzi ból po rozstaniu czy stracie, łagodzi silne emocje przeszkadzające jasno myśleć i trzeźwo oceniać sytuację, przywraca rozsądek i nadzieję, prowadzi do odrodzenia, wzmacnia chęć życia, doskonale wpływa też na intuicję i empatię, burzy mur, jaki osoba nieszczęśliwa buduje wokół siebie, nie pozwalając sobie pomóc. Przypomina samotnikom, że wcale nie muszą być sami i że wewnętrzna samotność często jest wynikiem własnego wyboru, a nie odrzucenia przez świat. Że warto przyjąć wsparcie i uwierzyć w życzliwość otoczenia oraz że jeszcze wszystko przed nami – i zamiast skupiać się na tym, co odeszło, lepiej dopilnować perspektyw na przyszłość, zawalczyć... Otworzyć się na to, co dobre – uwierzyć, że to dobre nastanie.

Na płaszczyźnie fizycznej jodła poprawia płynność oddychania, usprawnia działanie układu pokarmowego (jest doskonała zwłaszcza dla wrzodowców). Leczy choroby płuc i oskrzeli, skłonność do przeziębień, katar sienny, łagodzi bóle głowy, nawet migrenowe i dolegliwości serca, zwłaszcza te spowodowane przez życiowe uciążliwości, nadmierną emocjonalność (palpitacje, arytmię). Nie lubią jej reumatyzm, artretyzm, leczy stany zapalne pęcherza i jajników (także te połączone z upławami).
Można także zrobić odwar lub nalewkę z młodych pędów.

Modrzew
Jest symbolem odnowy i urody życia. Odmładza fizycznie i psychicznie, przynosi dobry humor – znakomicie wpływa na pesymistów. Łagodzi uczucie niepokoju, stany lękowe. Daje nadzieję na lepsze jutro, radzi się nie zniechęcać, przypomina, że trudności to rzecz chwilowa i zawsze mają swój koniec, a po pokonaniu blokad życiowych zwykle następuje przyspieszenie i ruszamy naprzód jak burza. Daje też wytrwałość – pomaga rozwiązać problemy nie tyle skomplikowane, co wymagające cierpliwości (np. ciągnący się latami proces) – zachęca do zachowania spokoju, powściągania niecierpliwości, niepodejmowania decyzji pod wpływem chwili, ale i do nieustępliwości.

Na płaszczyźnie fizycznej radzi sobie z chorobami przewlekłymi, czasem nawet – jeśli naprawdę zawierzymy jego mocy i pozwolimy sobie na powrót nadziei, optymizmu – teoretycznie nieuleczalnymi. Zwalcza bezsenność, łagodzi napięcia związane ze strachem i związane z nimi odczucia fizyczne – ucisk w żołądku, sztywnienie mięśni pleców. Ponadto u każdego wzmacnia wątrobę i jej zdolności odtruwające.
Można z młodych pędów przygotować odwar do picia i kąpieli.

Olcha
W dawnych czasach uważana była za drzewo księżyca, odpowiadające potrzebom zwłaszcza pań, wzmacniające ich energię. Dziś uważa się, że działa chłodząco na pobudzone, zbyt rozpalone umysły (ale nie na fizyczną zmysłowość, zwłaszcza u kobiet!), przywracając zdroworozsądkowe myślenie. Równocześnie jednak każe odejść od przesadnego intelektualizowania, przypomina o istnieniu intuicji, medialnych zdolności, rozwija je i radzi zawierzyć wyczuciu sytuacji, kiedy już opadną emocje. Usuwa uczuciowe blokady, wzmacnia wrażliwość, empatię, umiejętność współczucia i współodczuwania. Przywraca impulsy kobiece, macierzyńskie. U panów – gasi chęć rywalizacji, przypomina o konieczności ochrony bliskich, nakierowuje uczu