Historia buraka (Beta vulgaris) owiana jest mgłą tajemnicy – nie wiadomo dokładnie, kiedy trafił do naszych domów. Jednak pewne jest, że to jedna z najwcześniej uprawianych roślin jadalnych.
Jego dzikie odmiany do dziś można spotkać na wybrzeżach Europy i Azji, od Wysp Kanaryjskich po Morze Arabskie. Prawdopodobnie w starożytności porastał głównie wybrzeża mórz i oceanów, stąd jedna z jego dawnych nazw: szpinak morski.
Najwcześniej doceniono buraczane liście, cienkie korzenie dzikich buraków zawierały bowiem saponiny i betainę, nadające im gorzki smak, za to prawie wcale cukru. Ale choć właśnie dlatego na początku warzywo to nie nadawało się dla smakoszy, dość szybko odkryto jego właściwości lecznicze – od leków przecież nie wymaga się, aby były smaczne, ich zaleta to skuteczność!
Dopiero około 800 lat przed naszą erą w górskich regionach Persji zaczęto bu-raki uprawiać jako roślinę okopową, przy czym uczeni zachodzą w głowę, w jaki sposób na przestrzeni kilkuset lat zmieniły smak z gorzkiego na słodkawy. Czy zawdzięczają to przypadkowemu krzyżo...