Jałowiec

Jałowiec

W starożytności jałowiec (Juniperus communis L.) uważany był za lek – panaceum. Hipokrates jego jagody zalecał do stosowania zewnętrznego na przetoki i rany, wewnętrznie zaś – na wzmocnienie i do przyspieszania porodu. Katon wspominał o jego moczopędnych i oczyszczających właściwościach. Wedle niego odwar z jałowcowych gałązek i jagód zabezpieczać miał przed wszelkim chorobami.

W dawnych czasach ‒ W średniowieczu nazywano jałowiec „zieloną apteką”. Napar z jagód uważany był za znakomity środek przeciw wrzodom i czyrakom. Leipzinger Drogenkunde chwalił owoce jałowca jako znakomite antidotum na biegunkę: „Krzew jałowca jest rozgrzewający i osuszający w trzecim stopniu, a kiedy o nim recepta jakowaś powiada, to owoc zeń wziąć trzeba. (…) A moc jego jest taka, że rozpuszcza i trawi. Na wypływ z brzucha, któren od biegunki pochodzi, co się żołądka i wątpi trzyma, owoc w deszczówce zagotuj, a chory niech do pępka w owym wywarze usiędzie i podbrzusze wodą tą natrze”. Hildegarda z Bingen natomiast uważała jałowcowe jagody za dobry lek przy chorobach płuc, gorączce i za środek moczopędny wspomagający kurowanie nerek.

W roku 1577 Hieronimus Bock, znawca ziół, stwierdził, że niemożliwością jest docenienie wszystkich cnót jałowca ze względu na ...

Autor: Kasia Bury
Partnerzy:

Wydawca Centrum "REA" Rena Marciniak-Kosmowska. All Rights Reserved. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie i powielanie treści lub/i grafiki zawartej w tym serwisie bez zgody autora serwisu jest zabronione i chronione prawem.