Prawo harmonii

W pierwszej części tekstu, zamieszczonej w poprzednim numerze, zaprezentowałam nieskomplikowane doświadczenia radiestezyjne. W tej znajdziecie informacje o radiestezyjnym badaniu zgodności, czyli o prawie harmonii.

Czym jest energia?

Obserwując zachowanie wahadła zawieszonego nad danym przedmiotem, rośliną czy jakimkolwiek obiektem, zauważymy, że nad każdym z nich zakreśla ono przeróżne figury. Czasem są to rotacje lewo- lub prawostronne, kiedy indziej oscylacje (pionowe, poziome czy ukośne), a chwilami bezruch... Jest to nic innego, jak forma zapisu energii, jaką emituje dany obiekt. Nasz mózg odbiera tę energię w postaci określonych fal, poprzez układ nerwowy, zaś wahadełko (lub różdżka) wykonuje ruch dzięki mikrodrganiom włókien mięśniowych pobudzonych sygnałem elektrycznym z mózgu. Niestety, energia o której mowa, niewidoczna jest gołym okiem, trudno więc dostarczyć namacalnych dowodów na jej istnienie.

Niezwykle trafnie ujął to w jednej ze swoich książek znany argentyński radiesteta (i ksiądz w jednej osobie) – Ojciec Ricardo Luis Gerula, który stwierdził: „Trudno tak po prostu pisać o energii w formie kartezjańskiego rozumienia podmiotu; to tak, jakby ktoś chciał napisać o miłości. Wprawdzie czytelnik na podstawie opisu mniej więcej będzie wyobrażał sobie, czym jest miłość, jednak jeśli nie doświadczył jej osobiście, nie do końca będzie wiedział, czym ona tak naprawdę jest”... Tak właśnie jest z energią, którą wychwytują za pomocą specjalistycznego sprzętu radiesteci i tą, którą wykorzystują w leczeniu bioterapeuci. Zbadać niewidzialne – dla jednych to sprawa oczywista, dla innych – okultyzm, magia, rzecz niemożliwa! Aby uniknąć posądzenia o konszachty z diabłem, warto więc skupić uwagę na badaniach czysto fizykalnych. Przy mentalnych często dochodzi do autosugestii (zwłaszcza na początku); poza tym, źle jesteśmy postrzegani przez obserwujące nas otoczenie. Niestety trzeba przyznać, że osobę, która zadaje pytania wahadełku, oczekując od niego odpowiedzi, traktuje się jako niespełna rozumu. I choć tego typu ekspertyzy przebiegają na zupełnie innych zasadach, to wszelkie zapewnienia, że radiesteta porozumiewa się z własną podświadomością, nie bardzo trafiają do obserwatorów.

Kiedy pierwszy raz usłyszałam, że za pomocą wahadła i zakreślonych przez nie w powietrzu figur można przeprowadzić radiestezyjną ocenę stanu zdrowia albo że za pomocą tegoż wahadła badacz jest w stanie określić kolor (chodzi o kolor radiestezyjny), który wcześniej został naniesiony na umowne miejsce przez innego radiestetę, jakoś nie bardzo mogłam to sobie wyobrazić.

Z czasem przekonałam się, że tego typu ekspertyzy to nic niezwykłego. W życiu codziennym takie umiejętności mogą okazać się bardzo nam przydatne, chociażby w przypadku choroby dziecka. Niemowlę nie jest w stanie powiedzieć, co je boli… Nie wiemy, dlaczego płacze i co mu dolega. Podobnie jest ze zwierzakiem: smutny, osowiały, nie zjada podanego mu pokarmu. Za pomocą wahadła możemy dowiedzieć się, w czym tkwi problem.

Prawdą jest, że radiestezja tzw.fizyczna jest o wiele bardziej pra-
co- i czasochłonna, wymaga długich i żmudnych obserwacji zachowań sprzętu i zarazem szczegółowego notowania liczby zakreślanych w powietrzu oscylacji, rotacji itd., niemniej ta forma badań pokazuje, jak precyzyjną i wnikliwą jest dziedziną. Przede wszystkim, rozszyfrowywanie/odczytywanie figur wirującego wahadełka, to sprawa można rzec – dla głęboko wtajemniczonych badaczy.

Ćwiczenia na początek
Tymczasem dla początkującego radiestety w zupełności wystarczą proste ćwiczenia z wykorzystaniem wspomnianego wcześniej prawa harmonii. Podczas przeprowadzania ekspertyz radiestezyjnych nasz organizm powinien być wyciszony i wypoczęty. Badania przeprowadzamy z dala od
gapiów, którzy niepotrzebnie mogą wprowadzić zamęt, a nawet zasugerować wynik.

Na począte...