Jeżyna Rubus plicatus

Gdzieniegdzie nazywana jest „roślinnym opryszkiem”, oskarża się ją o nadmierną ekspansywność i zarzuca, że zagraża ogrodowym i sadowniczym uprawom, wręcz próbuje je „zadusić”. Taki przestępczy żywot długo wiodła w Nowej Zelandii, dokąd koloniści sprowadzili ją w XIX wiek

e, białe lub jasnoróżowe kwiatki. Jajowatego kształtu owoce jeżyn składają się z 20–30 drobnych pestkowców, przyrośniętych do dna kwiatowego. W zależności od odmiany przybierają one w miarę dojrzewania barwę czarną, niebieskawo czarną, a niekiedy nawet intensywnie granatową. Mają przyjemny, słodkawy smak i charakterystyczny aromat. W Polsce jeżyna rośnie dziko w poszyciu lasów i w zaroślach, często tworząc trudne do przebycia skupiska. Jej szlachetniejsze, pozyskane głównie w USA odmiany uprawiane są na plantacjach, choć nie na taką skalę jak w Ameryce czy Nowej Zelandii.

Liście zbiera się bez ogonków wiosną i latem – wyłącznie zdrowe, bez żadnych plam, dziurek, za pomocą sekatora. Luźno ułożone w koszach przenosi się do suszenia. Suszy się je w warunkach naturalnych, w miejscach zacienionych i przewiewnych – w temperaturze do 40 st. C.

Owoce należy zbierać, gdy dojrzeją – staną się lśniące i czarne. Suszy się w suszarni ogrzewanej, w temperaturze 40–60 st. C.

 

 

Autor: Beata Kondysar
Partnerzy:

Wydawca Centrum "REA" Rena Marciniak-Kosmowska. All Rights Reserved. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie i powielanie treści lub/i grafiki zawartej w tym serwisie bez zgody autora serwisu jest zabronione i chronione prawem.