Bylica piołun

Bylica piołun (Artemisia absinthium) to roślina uznawana za chwast, poosiada ona jednak właściwości cenne dla naszego zdrowia. Stosowana jest najczęściej przy zaburzeniach trawiennych, miesiączkowych, do walki z pasożytami oraz dla poprawy… humoru.

Nazwa łacińska Artemisia nawiązuje do bogini łowów, kobiet i porodów – Artemidy. Znane są również ludowe nazwy rośliny – zioło starej kobiety, zioło panieńskie. Bylica piołun była używana przez kobiety przy problemach z miesiączkowaniem. Roślina wywołuje mocne skurcze macicy, dlatego nie można jej stosować w okresie ciąży i karmienia.Zaś człon Absinthium wskazuje na gorzki smak zioła.

Szczypta historii…
Bylicę piołun znano już w starożytnym Egipcie, co potwierdza słynny papirus Ebersa. Kapłani Izydy wykorzystywali ziele w swoich obrzędach, a lekarze greccy i rzymscy stosowali w leczeniu różnych dolegliwości. Dioskonides wspomina o nim jako o dodatku do wina, uznawanym też za symbol smutku i goryczy. Uważał on też, że zioło dodane do atramentu chroni księgi przed gryzoniami. Pliniusz Stary twierdził zaś, że włożone pod poduszkę zadba o mocny sen, zaś umieszczone między ubraniami odpędzi mole, pchły, wszy i inne robactwo. Uważano też, że piołun posadzony w ogrodzie „jadowite bestie odgania, swędzenie likwiduje”. W średniowieczu służył on do leczenia różnych chorób, odprawiania czarów. Wędrowcy wkładali go do obuwia, aby ukoić ból zmęczonych stóp. Herbatkę z ziela podawano kobietom na ukojenie nerwów, zaś trunki z piołunem wzmacniały żołądek i wątrobę.

Bylica piołun to wieloletnia roślina zwana piołunem, absyntem, piołunkiem, połyniem, poleniem, psią rutą, wermutem. Ma rozgałęzione srebrzysto owłosione łodygi, osiągające wysokość do 100 cm.
Liście dolne odziomkowe potrójnie lub podwójnie pierzastosieczne, górne zaś – siedzące, jedwabiście owłosione, z wierzchu szarozielone od spodu białawe. Ziele wytwarza rurkowate, jasnożółte kwiaty, które tworzą kuliste koszyczki na szczytach pędów. Owocem są drobne jasnobrunatne niełupki. Ziele charakteryzuje się silnym zapachem i bardzo ostrym smakiem. Rośnie dziko w Europie, Azji Północnej, Afryce i Ameryce Północnej. W Polsce jest traktowane jako pospolity chwast rozłogowy, porastający pola i ogrody. Lubi stanowiska słoneczne i otwarte.

Surowiec zielarski
Surowiec zielarski stanowi ziele piołunu – Herba Absinthii i liść – Folium Absinthii. Badania potwierdziły, że ziele zawiera gorycze, olejek eteryczny, flawonoidy, garbniki, kwasy organiczne.

Kiedy zbierać?
Piołun kwitnie od kwietnia do września. Ziele należy zbierać w początkowym okresie kwitnienia, w czasie suchej i słonecznej pogody. Można to robić kilkakrotnie. Ścina się ulistnione pędy, pozostawiając zdrewniałe grube części łodyg. Liście odziomkowe też się zbiera. Ziele należy starannie wysuszyć – w zacienionym pomieszczeniu z przepływem powietrza, w temperaturze do 35 stopni C.

...