Zioła pomocne w menopauzie

Istnieje pewna grupa środków roślinnych, które wspomagają organizm w syntetyzowaniu niewielkich ilości hormonów płciowych, gdy ich poziom zaczyna zbyt mocno spadać. Niektóre łagodzą lub eliminują uderzenia gorąca, stany lękowe i depresję, a także inne dolegliwości związane z wahaniami poziomu hormonów i zaburzeniami gospodarki hormonalnej.

u i ciśnienie krwi.
Badania przeprowadzone na Nowej Zelandii przez prof. Petera Van de Wijera w 2002 roku dowiodły, że czerwona koniczyna zmniejsza częstość występowania uderzeń gorąca u kobiet w okresie menopauzy. Jego pacjentki przyjmowały codziennie 80 mg izoflawonów otrzymanych z koniczyny, po czym zaobserwowano u nich spadek uderzeń gorąca o 44% w stosunku do grupy placebo.

Arcydzięgiel chiński
(Angelica sinensis)
Jak sama nazwa wskazuje, ojczyzną arcydzięgla chińskiego są Chiny (prowincje Gansu, Hubei, Shaanxi, Sichuan i Yunnan). Zwany jest tam dang gui. Od wieków stosuje się go w medycynie chińskiej. Z powodu swojego egzotycznego pochodzenia nie jest jeszcze zbyt rozpowszechniony w Polsce.
Ze względu na właściwości przeciwbólowe i uspokajające wykorzystuje się go w leczeniu dolegliwości kobiecych – w zaburzeniach związanych z okresem menopauzy oraz w zaburzeniach miesią- czkowania. Według medycyny chińskiej arcydzięgiel wpływa dobroczynnie na gospodarkę hormonalną kobiety, z tego powodu nazywany jest nawet żeńskim żeń-szeniem. Zawiera znaczne ilości fitoestrogenów oraz witaminy E – witaminy młodości i płodności. Łagodzi skurcze, działa ochronnie na układ krążenia i przeciwdziała kamicy dróg moczowych.
Skojarzenia z żeń-szeniem nasuwają też jego właściwości wzmacniające organizm. Uznawany jest za drugi pod względem skuteczności po żeńszeniu w tym zakresie. Poza tym chiński arcydzięgiel stosowany jest w niektórych typach niedokrwistości, w zaparciach oraz w ostrych i przewlekłych dolegliwościach bólowych.

UWAGA!
Roślina wykazuje działanie fotouczulające i może nadmiernie uwrażliwiać skórę na działanie promieni słonecznych. Arcydzięgla chińskiego nie powinno się stosować w okresie ciąży i karmienia, a także podczas grypy.

Pluskwica groniasta
(Cimicifuga racemosa)
Ten gatunek jest dosyć słabo rozpowszechniony w Polsce. Pochodzi ze wschodniego wybrzeża Ameryki Północnej z obszarów na granicy Kanady i Stanów Zjednoczonych. Chociaż pluskwica jest dosyć łatwa w uprawie, Amerykanie zbierają ją najczęściej ze stanu dzikiego.
Pluskwica groniasta jest okazałą byliną o prosto wzniesionej łodydze osiągającej do 2 m wysokości, zakończonej rozgałęziającymi się gronami pełnymi drobniutkich, kremowobiałych kwiatków, które wydzielają bardzo intensywny zapach. Posiada duże, podwójnie pierzastozłożone liście. Ze wzglę- du na swoje walory estetyczne jest chętnie uprawiana w ogrodach, chociaż tam częściej można spotkać jej wchodnio-azjatycką kuzynkę – pluskwicę zwyczajną.
Surowcem zielarskim są wysuszone kłącza i korzenie. Tradycyjnie stosuje się je w leczeniu zaburzeń menstruacyjnych i w celach uspokajających (także w depresji). Zawierają glikozydy triterpenowe – akteinę i cymicyfugozyd, aglikony – cymigenol i acetyloacetol, izoflawony (m.in. formonetynę), kwasy izoferulowy, salicylowy oraz alkaloidy chinolizydynowe. Dzięki tym składnikom są bardzo pomocne w leczeniu zaburzeń miesiączkowania oraz menopauzy. Pluskwica znajduje też zastosowanie w leczeniu neuralgii, bólów mięśniowych i bolesnych stanów zapalnych. Stosuje się ją w leczeniu reumatyzmu, reumatoidalnego zapalenia stawów. Jest także składnikiem mieszanek na kaszel oraz wspomagających leczenie pląsawicy, zawrotów głowy oraz szumu w uszach.
Ponieważ zawiera znaczne ilości izoflawonów i triterpenów, wywiera silne działanie estrogenne na organizm (pobudza produkcję estrogenów) i zapobiega wysychaniu śluzówki pochwy. Z kolei akteina działa rozkurczowo, rozszerza nacz